pína

Það endaði með því að ég sótti um frest á skattframtalinu. Á ekki mikið eftir en veikindin drógu úr mér alla löngun til skattaskýrslugerðar og lái mér hver sem vill. Þetta er nú frekar einfalt hjá mér, ein íbúð með íbúðarsjóðslánum, Lín lán og svo skuldlaus bíll. Árstekjur tónlistarkennarans eru eins og mánaðarlaun forstjóra. Eða svo segir mér hugur. En ég hef það ágætt svo sem, á allt og get leyft mér að gera dittin og dattin. Ætli ég færi ekki í að gera lifistandardinn hærri ef ég hefði meira á milli handanna og væri þá í raun á sama stað og kannski ekkert hamingjusamari.
Þetta er alltaf spurning um hvað það er sem gerir mann hamingjusamann. Einn kaffibolli getur t.d. veitt mér ómælda hamingju. Bros og speki 6 ára snáða getur breytt grámóskulegum degi í sólardag. En dýrmætast af öllu er heilsan. Án hennar getur maður ekkert. Hef verið minnt á það á mjög dramatískan hátt undanfarið. Ég hef reyndar fulla trú á að ég nái fyrra þreki og bæti svo jafnvel við það því ég er stórhuga kona og á meðan ég lá hér í sófanum í veikindunum, uppgefin af að ganga á milli herbergja var ég skráð í göngu í sumar. Birgir hefur þessa tröllatrú á konunni að hann skráði okkur í Laugarvegsgöngu. Ég er allavega komin með markmið skulum við segja.
Hvort það náist verður að skoða þegar þar að kemur. Hvatninguna fæ ég a.m.k. ómælda og skemmir það ekki fyrir. Núna bíð ég eftir að snjóa leysi svo ég geti tekið fram reiðfákinn og tekið til við að bruna hér um götur bæjarins.

Verð annars að segja ykkur hvað það er ferlega sárt að láta nudda úr sér 10 ára angist og vanlíðan. Svo sárt að ég ligg emjandi á bekknum hjá Óla. Hann finnur eymsli á furðulegustu stöðum og sérstaklega í höfðinu á mér. Þar eru allir vöðvar stokkbólgnir. Maður minn að hugsa sér að líkaminn skuli taka við vibba til að vernda heilabúið. Finnst við ótrúlega fullkomin furðuverk. En Óli kann á þetta og ég mýkist upp smám saman og verð örugglega orðin svo fislétt að ég fer um svífandi.