Veik á Valentínusardegi og þrái ást

Þrátt fyrir reglulegt lýsis og vítamín át lagði flensan mig í gær. Og ég er hætt að streitast á móti og fara í vinnuna og kenna á hálfum tanki, heldur er ég heima og læt mér batna eins og venjulegt fólk gerir. Held svei mér þá að ég sé að þroskast. Allavega varð ég vör við það í gær að ég er komin á virðulegan aldur því ég fór í fyrsta sinn í brjóstamyndatöku en hér eru staddir læknar að sunnan til að mynda og skoða vestfirskar konur. Man þá tíð þegar járntólið sem notað er var ískalt og maður hrökk í kút þegar maður fann fyrir því, en í gær var það heitt og ekki eins óþægilegt. Og læknirinn var kona. Munar öllu þegar maður liggur á bakinu með "báðar lappir út í sitt hvort loftið" eins og ein frú tók til orða. Eitthvað vilja þau nú skoða mig nánar og þarf borgarferð til þess. Ég bíð því eftir símtali.
Annars hef ég svo sem nóg fyrir stafni í veikindunum, er að lesa Harðskafa eftir Arnald og er með húfu númer tvö á prjónunum. Þarf bara að fá einhvern til að fara í búðina því það er ekki til mjólkurdropi á heimilinu.

Hvet svo alla til að fara á fyrirlestur um ástina, svona í tilefni dagsins. Fróðleg erindi á Bókasafni Kópavogs gætu gefið manni nýja sýn á ástina.
Myndi fara ef ég væri ekki hér.