Lífið er snjór

Ég rétt slapp en með miklu hossi lentum við fyrir hádegi, annað en móðir mín sem sat í vélinni seinni partinn og sólundaði í mynni Skutulsfjarðar í hálftíma án þess að lenda. Það má með sanni segja að þessi vetur hefur verið okkur harður og snjóþungur. Finn hvernig veðrið hefur smogið inn í mig og hertekið líkamann. Veit svo sem ekki hvað skal til bragðs taka nema halda áfram að taka vítamín og lýsi og hunskast í ræktina. Ekki langar manni út í göngutúr svo mikið er víst. Ég vildi bara óska að mér þætti skemmtilegt í ræktinni þá væri ég löngu komin af stað og farin að fetta mig og bretta. Reyndar er stúdíóið að flytja í stærra og nýrra húsnæði með útsýni út á djúpið svo það er aldrei að vita hvort það togar nóg í mann til að maður rífi sig upp af rassinum.



Ég fékk um daginn símtal frá fallegu stjúpdóttur minni þar sem hún var alveg á innsoginu. Söngkennarinn hennar er að fara sem gestakennari í Juliard tónlistarháskólans í NY og bauð henni að koma með.Ferðin hefst á föstudaginn og er mikill spenningur farinn að gera vart við sig en fyrst þar fhún að klára sýningar með nemendaóperunni sem sýndar eru í Langholtskirkju. Hún fær einkatíma hjá virtum kennara í Juliard, Lauren Nubar, en henni kynntist ég í Nice á alþjóðlegu masterclass fyrir 3ur árum. Og svo bara að labba þarna um gangana og upplifa stemminguna og söguna sem þessi skóli hefur að geyma. Skólinn er við hliðina á Metrópólitan Óperunni og þær fara á 2 sýningar þar og eina tónleika í Carnegie Hall. Þetta er mikið ævintýri og aldrei að vita hvort það hefur eitthvað í för með sér fyrir hana svona námslega séð því hún er á síðustu metrunum hér heima og er á leið út í heim að freista gæfunnar. Væri sko alveg til í að fara með en við göntumst með það að ég fari í fyrst sinn í Met-óperuna þegar hún syngur þar.

Þá hafi ég ærið tilefni.

Annars glittir í ljósin á snjóruðningstækinu fyrir utan eldhúsgluggann minn, sem er þakinn af snjó svo varla sést út.

Ég ætti því að komast í vinnuna á litla bláa bílnum mínum.