snillingarnir í daglega lífinu

Í morgunn stóð ég í ganginum í tónlistarskólanum og tók á móti 5. bekk sem kemur til mín í tónmennt einu sinni í viku. Þau þustu öll inn rjóð í vöngum eftir frímínútur. Einn dregnurinn kemur hoppandi á einum fæti og ég spyr hvað hafi komið fyrir. Jú sko ég meiddi mig á íþróttahátíðinn sagði hann. Æi það var ekki gott segi ég, en afhverju ertu ekki með hækjur ef þú mátt ekki stíga í fótinn? nú það voru svo margir búnir að meiða sig og ég var síðastur á spítalann og þá áttu þeir ekki til fleiri hækjur!!
Ég dæsi og og hef einhver orð um að það sé ekki gott að vera á einum fæti hoppandi um og sérstaklega upp allar tröppurnar og í þeim töluðu orðum sný ég mér við til að heilsa fleirum nemendum. Stendur þá fyrir framan mig bekkjarbróðir þessa slasaða og hefur eitthvað heyrt af orðaskiptum okkar því honum verður á orði; sjáðu svo mig, ég er nú bara á svona ekta íslenskum ullarsokkum, og alveg glænýjum. Það fannst honum eiginlega merkilegra.