Svona fór um sjóferð þá

Auðvita tókst mér að fara erfiðu leiðina gegnum þetta ristildæmi.
Loftið sem blásið er inn í þarmana á meðan á speglun stendur fann sér ekki
útgönguleið að sjálfsdáðum, þrátt fyrir einlæg hvattningarorð læknisins.
Því fór sem fór að í miðjum kennslutíma seinna um daginn,
gat ég ekki hreyft mig fyrir sársauka
þar sem loftið þrýsti sér upp undir rifbein og aftur í bak.
Ég meina, ég kann alveg að prumpa, en einhvernveginn vafðist það fyrir
þörmunum mínum að fara hinu einu sönnu leið.
Ég var því með miklum erfiðismunum sett á börur og flutt í sjúkrabíl aftur á spítalann.
Þar tók við sársaukafull myndataka svo tárin tóku að streyma niður kinnarnar.
Ósköp var ég vesældarleg þá.
Lögð svo inn og í mig dælt svona lyfi sem hjálpar manni að prumpa
og einnig fékk ég hrikalega sterkt deyfilyf sem gerði mig vel hífaða.
Það fer ekki fleiri sögum af þessu fyrr en undir kvöldmat að allt fer af stað
og aftansöngur mikill hófst í stofu 8.
Þá var minni létt.
Fékk að borða klukkan 9 og þá hafði ég ekki borðað neitt í 3 heila sólarhringa nema tæran vökva.
Geri aðrir betur.
Líður bara vel í dag og nokkuð hress.
Fer í meiri rannsókn á morgun en sú inniheldur enga loftfimleika.
Annars hefði ég neitað staðfastlega og afþakkað frekari rannsóknir.

Legg ekki meira á ykkur.