Litla fólkið

Stundum fæ ég alveg upp í kok af börnunum mínum.
Líður þannig núna.
Finnst það ekkert sérlega "móðurlegt" að viðurkenna það.
En ég er bara mannleg.

Þau hafa gefið deginum einstakt yfirbragð eins og...
"Drullaðu þér út úr herberginu mínu"
"Nei"
"Júúúú Núúúúna" .......
......og svo er ýtt, slegist, klórað og kýlt.

Svo gefandi eitthvað.
Eins og þau eru yndislegar manneskjur...
.....svona sitt í hvoru lagi.

Og mig langar að hlaupa út og láta þau um þetta.
Láta mig hverfa.
Hef alveg ógurlega stuttan þráð þegar ég þarf að kljást við rifrildi
af þessu tagi.
Maður er alltaf allur af vilja gerður að gera ýmislegt með þeim og fyrir þau en launin eru óréttlæti heimsins.
Reynir að kenna þeim að meta það sem þau hafa og fá og leiða þeim fyrir sjónir að í mannlegum samskiptum gildir ekki frekja og yfirgangur.

Þarf líka að venjast því og læra að kljást við þetta ein.
Held það séu mestu viðbrigðin.
Aldrei pása.
Maður er stöðugt á vaktinni.