Í dag talaði ég við verktakann.
Hann var brattur á því, því píparinn var kominn aftur.
Það þýðir að þeir geta haldið áfram í íbúðinni.
Og ég stóð hinumegin á línunni og brosti.

"Og hvenær áttu von á að ég geti flutt inn?"

"Ja, eigum við ekki að reikna með svona í lok september"

Inn í mér sprakk ég úr gleði en þar sem ég er vel upp alin kjéddling þá hélt ég ró minni og tautaði eitthvað um hvað það væri frábært.

"Býrðu hjá mömmu?" spur´ðann.

"Aham" svaraði ég.

"Ókei, við reynum að flýta þessu eins og hægt er".

"Þetta er allt í lagi ennþá" sagði ég, enn að sjá fyrir mér mig í mínu eigin húsnæði því í dag er ég

39 ára kona, á 4 börn, bý hjá mömmu og pabba( sem eru by the way, yndislegasta fólk sem ég þekki.)

en í lok september verð ég

40 ára kjéddling enn með 4 börn, en....... í eigin húsnæði.

Sjálfstæð.