Vinstri hendin í þjálfunarbúðum

Eftir afskaplega vel heppnaða tónleika í gær var sannarlega tilefni til að skála. Við kvennakórskonur fórum á Kaffi Edinborg hlógum mikið og hátt og sungum að sjálfsögðu.
Þar sem þetta var nú bara venjulegt mánudagskvöld lokaði kaffihúsið kl.23.30 svo ein úr hópnum bauð okkur heim til sín því við vorum ekkert á því að fara alveg strax í bólið.
Það var mikið talað og ein úr hópnum vildi endilega athuga hvot ekki væri hægt að kaupa sígó hana lanaði svo mikið í eina mjóa. Rétt hjá er bílalúga sem við köllum krílið og þangað hélt hún og ég með. En við fórum algera erindisleysu því það var búið að loka sjoppunni enda klukkan að ganga tólf á miðnætti. Veðrið var stillt. mikið frost og birtan var orðin svarblá upplýst af jólaljósum sem bæjarbúar hafa verið duglegir að skreyta með. Við snérum því við frekar fúlar yfir sígarettuleysinu. Þegar við komum svo að húsinu geng ég á undan upp tröppur en þá vill ekki betur til en mér skrikar fótur og ég renn og dett. Í fallinu ber ég hægri hendina fyrir mig, hún lendir á tröppubrúninni og ég hníg emjandi niður á gangstéttina.
Ég fann að eitthvað hafði gerst og grunur minn staðfestist þegar búið var að taka myndir.
Konan braut á sér hendina. Og ekki bara á einum stað heldur á tvemur, hjá kúlunni á úlnliðnum og svo fyrir ofan liðamótin.
Höndin var öll orðin skökk svo það þurfti að toga hana til og skorða beinið rétt. Og þá söng og hvein í Syngibjörgu þrátt fyrir deyfilyf. Sit því hér og pikka þessa færslu inn með vinstri, en ég er rétthent svo þetta er ansi seinlegt skal ég segja ykkur.
Læt þetta því duga í bili.