Að hleypa heimdraganum

Þá er hún Hrundin mín flutt að heiman.
Eyddum morgninum í að setja allt hennar hafurtask á kerru og keyra milli staða. Herbergið hennar er galtómt og það glymur inn í því.
Man alltaf þegar ég flutti að heiman.
Þá þurfti að pakka allt vandlega inn því dótið fór á milli landshluta.
Pabbi var búinn að ná í einangrunarplast og límrúllu og pakkaði stólum og rúmgöflum vel og vandlega inn og setti pappa á fætur og horn svo húsgögnin yrðu ekki fyrir neinu hnjaski í flutingunum. Enda var ég lengi að pakka utan af dótinu þegar ég kom suður. Allt komst þó heilt til skila og átti ég föður mínum það að þakka þó ég hafi býsnast yfir vandvirkninni.
Man líka þegar hann var búinn að pakka inn síðasta húsgagninu stóð hann upp, andvarpaði og sagði svo; þetta er er allt einhvernveginn svo skrítið. Mér finnst þetta svo óraunverulegt, því í mínum huga ertu bara litla stelpan mín. En samt orðin þetta stór að þú ert að flytja að heiman. Ég verð nú einhvern tíma að venjast þessu.
Aftur á móti var ég alveg tilbúin að yfirgefa föðurhúsin, orðin tvítug og fannst lífið bíða eftir mér.
Allt var svo spennandi.
Þetta var árið 1986.
Man að ég borgaði 15,000. í leigu.
Ég leigði herbergi í íbúð á Snorrabrautinni. Reyndar var það stofan í íbúðinni. Í hinum tveimur herbergjunum voru tvær stúlkur að norðan. Saman deildum við baðhergergi og eldhúsi. Önnur þeirra er ein af mínum bestu vinkonum í dag hin er fyrrverandi kærasta barnsföður míns. Leiðir þeirra höfðu ekki legið saman þá en þegar ég kynntist honum 1996 höfðu þau verið par nokkrum árum áður. Svona er heimurinn lítill og skrítinn.